Η εκδρομή οργανώθηκε το Σαββατοκύριακο 6 και 7 Οκτωβρίου από το συνεργείο PRO BIKE στην Θεσσαλονίκη.
Όλοι οι επίδοξοι «κατακτητές» της Βουλγαρίας συγκεντρωθήκαμε έξω από το συνεργείο στης 8 το πρωί. Γνώριζα ήδη ότι η συμμετοχή επρόκειτο να είναι μεγάλη, αλλά ο αριθμός των μοτοσικλετών που συνάντησα όταν έφτασα εκεί δεν είχε προηγούμενο. Χωρίς καμμιά υπερβολή οι μοτοσικλέτες ήταν περίπου 150 στον αριθμό, άλλες μονές και άλλες δικάβαλες. Ο δρόμος μπροστά από το σύνεργείο είχε γεμίσει και με τα βίας πέρναγαν τα διερχόμενα αυτοκίνητα.
Με μια μικρή καθυστέρση, αναμενόμενη λόγω του όγκου των μηχανών, ξέκινήσαμε περίπου στης 9 παρά τέταρτο. Βγήκαμε στην περιφερειάκη οδό και σχηματίζοντας κομβόι ίσως και μεγαλύτερο τους ενός χιλιομέτρου κατευθυνθήκαμε προς Σέρρες. Φτάνοντας στις Σέρρες, μπήκαμε μέσα στην πόλη παραλύοντας τα πάντα, ο κόσμος κοιτούσε απορημένος, άλλοι τραβούσαν φωτογραφίες και βίντεο με τα κινητά τους τηλέφωνα, οι πιτσιρικάδες χαιρετούσαν και εμείς ανταποδίδαμε με κορναρίσματα.
Μετά από μια μικρή πορεία μέσα στην πόλη πήραμε ένα «κρυφό» μονοπάτι που ανέβαζε στο βουνό, καλή άσφαλτος σε γενικές γραμμές, ωραία στροφιλίκια, φοβερή διαδρομή, πανέμορφα καταπράσινα τοπία. Το μονοπάτι αυτό συνέχιζε μέχρι το Νευροκόπι όπου ήταν και ο αρχικός μας προορισμός. Στο Νευροκόπι σταματήσαμε για ανεφοδιασμό, χρειάστηκαν σχεδόν δύο ώρες για να γεμίσουν όλα τα διψασμένα τεπόζιτα. Μέτα τον ανεφοδιασμό κατευθυνθήκαμε στον συνοριακό σταθμό της Εξοχής που απέχει ελάχιστα χιλιόμετρα από το Νευροκόπι.
Όλοι οι επίδοξοι «κατακτητές» της Βουλγαρίας συγκεντρωθήκαμε έξω από το συνεργείο στης 8 το πρωί. Γνώριζα ήδη ότι η συμμετοχή επρόκειτο να είναι μεγάλη, αλλά ο αριθμός των μοτοσικλετών που συνάντησα όταν έφτασα εκεί δεν είχε προηγούμενο. Χωρίς καμμιά υπερβολή οι μοτοσικλέτες ήταν περίπου 150 στον αριθμό, άλλες μονές και άλλες δικάβαλες. Ο δρόμος μπροστά από το σύνεργείο είχε γεμίσει και με τα βίας πέρναγαν τα διερχόμενα αυτοκίνητα.
Με μια μικρή καθυστέρση, αναμενόμενη λόγω του όγκου των μηχανών, ξέκινήσαμε περίπου στης 9 παρά τέταρτο. Βγήκαμε στην περιφερειάκη οδό και σχηματίζοντας κομβόι ίσως και μεγαλύτερο τους ενός χιλιομέτρου κατευθυνθήκαμε προς Σέρρες. Φτάνοντας στις Σέρρες, μπήκαμε μέσα στην πόλη παραλύοντας τα πάντα, ο κόσμος κοιτούσε απορημένος, άλλοι τραβούσαν φωτογραφίες και βίντεο με τα κινητά τους τηλέφωνα, οι πιτσιρικάδες χαιρετούσαν και εμείς ανταποδίδαμε με κορναρίσματα.
Μετά από μια μικρή πορεία μέσα στην πόλη πήραμε ένα «κρυφό» μονοπάτι που ανέβαζε στο βουνό, καλή άσφαλτος σε γενικές γραμμές, ωραία στροφιλίκια, φοβερή διαδρομή, πανέμορφα καταπράσινα τοπία. Το μονοπάτι αυτό συνέχιζε μέχρι το Νευροκόπι όπου ήταν και ο αρχικός μας προορισμός. Στο Νευροκόπι σταματήσαμε για ανεφοδιασμό, χρειάστηκαν σχεδόν δύο ώρες για να γεμίσουν όλα τα διψασμένα τεπόζιτα. Μέτα τον ανεφοδιασμό κατευθυνθήκαμε στον συνοριακό σταθμό της Εξοχής που απέχει ελάχιστα χιλιόμετρα από το Νευροκόπι.
Με συνοπτικές διαδικασίες και τελείως τυπικούς ελέγχους περάσαμε και τα Ελληνικά και τα Βουλγάρικα σύνορα. Βρισκόμασταν ήδη στην Βουλγαρία και η περιπέτεια άρχιζε. Ξεκινώντας την διαδρομή μέσα στην Βουλγαρία από την Εξοχή στο Beograd το τοπίο γινόταν ολοένα και πιο όμορφο. Πολύ πράσινο, πολλά ποτάμια και λίμνες, παραδοσιακές γέφυρες, πολλά μικρά φτωχοχώρια χαμένα μέσα στο δάσος. Η ποιότητα της ασφάλτου σε αρκετά σημεία δεν ήταν καλή και αυτό δημιούργησε μερικά προβλήματα σε όσους θέλησαν να μας ακολουθήσουν με αυτοματάκια και πιστιάρικα, για μας τους ονοφάδες όμως ο δρόμος έμοιαζε με περσικό χαλί...
Στην διαδρομή μέχρι το Bansko περάσαμε από πολλά χωριουδάκια και ο κόσμος μας χαιρετούσε και μας φωτογράφιζε με τα κινητά. Αξίζει να σημειώσω εδώ ότι ο διοργανωτής της εκδρομής είχε ενημερώσει την Βουλγάρικη αστυνομία για την εκδρομή μας, επειδή αυτό υποχρεώνει η εκεί νομοθεσία όταν συμμετέχουν τόσα πολλά δίκυκλα. Αυτό το γνωρίζαμε από την αρχή, εκείνο που δεν γνωρίζαμε και μας έκανε όλους τρομερή εντύπωση ήταν το γεγονός ότι σε κάθε σταυροδρόμι που περνούσαμε υπήρχε τροχονόμος ο οποίος έκοβε την κυκλοφορία και μας έδινε προτεραιότητα για να μην χαλάσει το κομβόι μας. Επίσης σε σημεία του δρόμου που εκτελούνταν έργα μας καθοδηγούσε προπορευόμενο περιπολικό και τα οχήματα που ερχόντουσαν με αντίθετη κατεύθυνση ή σταματούσαν στην άκρη της λωρίδας τους ή έβγαζαν αλάρμ και κοινούνταν στην άκρη με ελάχιστη ταχύτητα. (Αυτό το αναφέρω προς παραδειγματισμό μερικών ελληναράδων)
Αν και η διαδρομή μέχτι το Bansko δεν ήταν παραπάνω από 370 χιλιόμετρα, λόγω του μεγάλου αριθμού των μηχανών φτάσαμε εκεί περίπου στις 7 το απόγευμα. Παρκάραμε της μοτοσικλέτες μέσα στον προαύλιο χώρο του Αστυνομικού τμήματος όπως μας υποχρέωσαν οι αστυνομικοί, πήραμε τις μπαγκαζιέρες στο χέρι και πήγαμε στα ξενοδοχεία που ήταν 2 λεπτά με τα πόδια. Το βράδυ το πρόγραμμα ήταν ελέυθερο αλλά και η κούραση μεγάλη, οπότε μετά από μερικές βουλγάρικες μπίρες σε μια παραδοσιακή ταβέρνα στο κέντρο του χωριού πήγαμε για ύπνο οι περισσότεροι.
Το επόμενο πρωί αναχωρήσαμε από το Bansko στης 11 με κατεύθυνση προς Melnik, εκτός από ένα σημείο που βγήκαμε για ελάχιστα χιλιόμετρα στην εθνική οδό με κατεύθυνση πρός Σόφια η περισσότερη διαδρομή έγινε στο επαρχιακό δίκτυο που συνέχιζε να έχει στροφιλίκια, ανηφορίες, τεράστια δέντρα και πολλά νερά. Στην επιστροφή φάγαμε και μια ψιλή βροχούλα η οποία δεν στάθηκε ικανή να μας χαλάσει την διάθεση. Φτάσαμε στο Μelnik περίπου στης 2 το μεσημέρι και κάναμε μια στάση δύο ωρών για φαί. Το χωριό χτισμένο ανάμεσα στα βουνά, με παραδοσιακά κτίρια, αρκετά ταβερνάκια και καλό και σχετικά φτηνό φαί. Από το Melnik μέχρι τον συνοριακό σταθμό του Προμαχώνα η απόσταση δεν ήταν μεγάλη, ακολουθώντας τον δρόμο που περνάει έξω από το Sadanski φτάσαμε στον Προμαχώνα σχετικά γρήγορρα. Περάσαμε τα Βουλγάρικα σύνορα με έναν τυπικό έλεγχο και τα Ελληνικά χωρίς κανέναν έλεγχο...
Μετά τα σύνορα η εκδρομή τυπικά τελείωσε, άλλοι φύγανε για Θεσσαλονίκη μέσω λίμνης Κερκίνης και άλλοι κατευθείνα από Σέρρες. Εγώ με τον συν-τρανσαλπιστή και ξάδερφο Bullserr μετά από μια σύντομη στάση στο κάστρο του Σιδηρόκαστρου προς διεκπεραίωση κάποιων επειγόντων ζητημάτων, κατευθυνθήκαμε προς Θεσσαλονίκη.
Εντυπώσεις
1) Εξαιρετική διαδρομή, φοβερά τοπία και στην διαδρομή από Σέρρες για Προμαχώνα και σε ολόκληρη την διαδρομή μέσα στην Βουλγαρία.
2) Η ποιότητα της ασφάλτου σε αρκετά σημέια δεν είναι τόσο καλή και χρειάζεται μια σχετική προσοχή, εάν την διαδρομή την κάνεις με on-off δεν θα αντιμετωπίσεις κανένα πρόβλήμα, όχι ότι με άλλη μηχανή θα αντιμετωπίσεις απλά θα πρέπει να δείξεις μεγαλύτερη προσοχή.
3) Τα γαιδουράκια με τα τα κάρα στη μέση του δρόμου είναι συνηθισμένο φαινόμενο όταν διασχίζεις αποστάσεις ανάμεσα σε χωριά, θέλει λίγο προσοχή.
4) Το Bansko και το Melnik είναι δυο χωριά που αξίζει να τα επισκεφτείς, εμείς δεν είχαμε την ευκαιρία να γυρίσουμε το Βansko μέρα γιατί φτάσαμε αργά, αξίζει να είσαι εκεί νωρίς και να το γυρίσεις την μέρα. Και στα δύο χωριά έχει αρκετά ξενοδοχεία και πανδοχεία που μπορείς να μείνει με 30-40 ευρώ το δίκλινο.
5) Στα περισσότερα μαγαζιά και βενζινάδικα μπορείς να πληρώσεις με Ευρώ, υπήρχαν όμως και κάποια που ζητούσαν Λέβα. Στο Bansko και στο Μelnik τα Ευρώ περνάνε, στα μικρότερα χωριά ίσως να έχεται πρόβλήμα. Η αναλογία είναι 1 Ευρώ ίσον 2 Λέβα.
6) Η εμπειρία του να ταξιδεύεις με τόσες πολλές μηχανές μπρός και πίσω σου είναι μοναδική και αξίζει να την ζήσεις όχι όμως πάνω από μία φορά. Ο τόσο μεγάλος αριθμός μοτοσικλετών κάνει το ταξίδι κουραστικό και διπλασιάζει τον χρόνο που χρειάζεσαι για να φτάσεις στο προορισμό σου γιατί οι στάσεις είναι μεγάλες, χρειάζεσαι πολύ χρόνο για ανεφοδιασμό κτλ.
Και στην τελευταία φωτογραφία το μωράκι μου
