Ασσύμετρες μπούρδες

Το ρητορικό χάρισμα του πρωθυπουργού είναι αναμφισβήτητο. Μέ ένα ωραίο κουστουμάκι, μια λαμπερή γραβάτα, με το μαλλί στην τρίχα και σε ζωντανή σύνδεση με όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα και τα ραδιόφωνα της χώρας, προσθέτοντας λίγο οργή στον τόνο της φωνής και λίγο θυμό στο μάτι η συνταγή έχει μεγάλες πιθανότητες να πετύχει.

Η όλη διαδικασία από μόνη της έχει μια μεγαλοπρέπεια, παραπέμπει σε κάτι μεγάλο, σε κάτι σοβαρό, σε κάτι σημαντικό. ''Διακόπτουμε κυρίες και κύριοι την ροή του προγράμματος για να μεταδόσουμε το διάγγελμα του πρωθυπουργού''. Ο τηλεθεατής τσιμπάει, νιώθει την ανάγκη να ακούσει με προσοχή τον αρχηγό της κυβέρνησης και είναι έτοιμος να αρπάξει το τουφέκι και να ανέβει στο βουνό όταν ακούει για ''ασσύμετρες απειλές'' που έχουν σκοπό τον αφανισμό του έθνους.

Δεν θέλει και πολύ εξάλου, για τον μέσο έλληνα ο εχθρός παραμονεύει παντού και όταν ο κίνδυνος επιβεβαιώνεται από τα χείλη του πρωθυπουργού δεν υπάρχει γι' αυτόν καμμιά αμφιβολία. Οι φωτιές που κατακαίνε τον κόσμο δεν υπάρχουν, οι ευθύνες εξαφανίζονται, οι αδυναμίες κρύβονται, αφού ο σκοπός πλέον είναι η προστασία από την αόρατη απειλή που κυνηγάει να αφανίσει το έθνος. Τα πρόβατα ξαναμπάινουν στο μαντρί, στοιχίζονται πίσω από τον τσομπάνι με τα κεφάλια χαμηλά για να μην τα φάει ο ''ασσύμετρος'' λύκος.

Και όταν οι συζητήσεις για ''ασύμμετρες απειλές'' γίνονται στο καφενείο της γειτονιάς μεταξύ πρέφας και κολτσίνας και μετά από κατανάλωση άφθονης ρετσίνας το πράγμα έχει την χάρη του, έχει την ελληνική του νότα, την καφενειακή του μαγεία. Εξαλου μια κουβέντα του καφενείου ή της ταβέρνας ισχύει ''αυταπόδεικτα''. Οι κουβέντες όμως που ξεστομίζονται από τον πρωθυπουργό δεν έχουν την ίδια ιδιότητα, χρειάζονται αποδείξεις και στοιχεία για να μην χάνουν την σοβαρότητα τους.